هیستومورفولوژی مخاط بویایی متعاقب پیوند در صدمات ناقص نخاعی در موش صحرایی

مقدمه و هدف: امروزه پیوند سلول ها یا بافت ها به عنوان یک راه کار درمانی در صدمات نخاعی مورد توجه قرار گرفته است. پیش تر در برخی از مراکز درمانی برای بهبود و ترمیم بافت عصبی از مخاط بویایی استفاده می شد. از آنجا که بافت های پیوندی و عصبی ساختار متفاوتی دارند، ابهامات زیادی در باره ادغام بافت مخاطی در بافت عصبی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی ساختار بافت پیوندی و تأثیر آن بر حفظ بافت نخاعی ، متعاقب پیوند مخاط بویایی جنینی در قطع نیمه نخاع در موش صحرایی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که در سال 1388 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد، تعداد 38 سر موش صحرایی بالغ از نژاد اسپراگ داولی انتخاب شدند. تعداد 28 سر از موش ها قطع نیمه نخاع را در سطح اولین سگمان کمری دریافت کردند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی درمان و کنترل تقسیم شدند. گروه درمان مخاط بویایی جنینی و گروه کنترل مخاط تنفسی جنینی را دریافت نمودند. تعداد 10 سر موش باقیمانده به عنوان گروه شاهد روند جراحی را بدون صدمه نخاعی طی نمودند. پس از هشت هفته، با مطالعات بافت شناسی میزان حفظ بافتی و ساختار ریخت شناسی ناحیه پیوند مورد بررسی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مطالعات بافتی نشان داد که بافت های مخاطی در پارانشیم بافت نخاعی ادغام نشده اند. هر چند که مخاط بویایی جنینی در محل پیوند پیوستگی بهتری از مخاط تنفسی جنینی داشت، اما مرز مشخصی بافت مهمان و میزبان را متمایز می کند. میانگین حفظ بافتی گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل اندکی افزایش پیدا کرد، اما این میزان معنی دار نبود(05/0p>)، در حالی که حفظ بافتی گروه های درمان و کنترل در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش پیدا کرد(05/0p<). نتیجه گیری: پیوند مستقیم بافت های مخاطی در محل ضایعات نخاعی ساختار متفاوتی را با بافت نخاعی ایجاد می کند و مخاط بویایی جنین نقش بسیار اندکی در حفظ بافت عصبی در محل صدمه دارد.